Bir adamın gözlerini kapayışı oldun. Bir adamın aynaya yansıyışından geçen yıllardın. Bir adamın elindeki çiçeklerdin. O ki hikayeleri ile sokağını geçen, o ki kelimelerden müzdarip yalnızlıklarla sevişen ve neden haksız olduğunu hiç mi hiç merak etmeyen, sadece sevdiğini hisseden, martılar kadar gökyüzünün kıymetini bilen, bulutlar kadar dolu, o ki yatağının sabaha sakladığı bir kendine kapanış, o ki karanlığa kıyıları vermiş suskunluğunda, o ki ölümü geciktiren her güne vefalı bir dost, nasıl olur da umursamayabilir gülümseyişini? Bir masası olacak elbet. Rüzgar yaşlanışını yokladığında, üşüdüğü anlarda deniz havasını içine çektiğinde anımsayacak elbet. Bir bildiği yok. Bir kadın güzel omuzlarının çıplaklığında hisseder gecenin heyecanını. Bir kadın saçlarına uzanan tedirgin bir elin geçirdiği zamanda buluşur geçmişten saklanan anla. Bir kadının kısacık hikayesinde yer bulamamış bir adamın masasında sessizlik. Odaların hapsettiği kadar mı yaşam? Ben kimim terliklerinde dolaşan? Ben kimim yorganın altına sığışan? Ben kimim ışığımı kapatışımda yine de seninle konuşan? Ya sen kimsin? Sen de daha haksız değilsin. Bir şehir aradım. Oraya adından önce varmıştım çünkü adını hikayelerim söyleyecekti. Bir kadın aradım. Adını bana kendi söyleyecekti. Pencerenin payına düşen bir manzarada bana sarılacak, beni o anla örtecekti. Sıımsıcak iki ten, sımsıkı iki ayrılık. Ne zaman yakındı ki düşünceler? Duyduğun kadardı sessizliğimiz. Sokulduğun kadardı ortak geçmişimiz. Yarın kadardı yitişimiz. Ömür geçiveriyor işte. Bir masal kendimize yetişimiz. Çay, peynir, simit görmüş insanlar Akdeniz’in bağrına bastığı günbatımlarında umutlular. İyi olmaya ihtiyaç var. Sevişmenin günahı yok. Yalnızlığın sevabı çok.
