Kader Oyunu

Kafeye girdiğinde adı yoktu. Bakışlarına oturdu insanların. Bir fincan çay söyledi akşamına. Gözlerinde konukları olanlara, başını kaldırıp baktı. Eli iki şekerin kaderi olmuştu. Ben kimin eline düştüm diye düşündü. Gece eriyordu. Yaz olmak istemediği kadar sıcaktı. Etrafta ten yangını vardı. Bir hikayenin başlangıcı olabilirdi duygular. Ortamda elini sallasan kahraman vardı. Eli kimin kaderi olmalıydı. Kendini yazamayan bir adamın kaleminde kim davetliydi. Çayın yudum yudum sızışında, boğazında düğümlenen kelimelerden bir yaşam derliyordu. Eli varmadı, Kader Oyunu’nu yazmaya.

12/09/2006