Beni Tanıyan Bir Gündüz Aranıyor

Bana izin ver. Sen sen değilsin, bana izin ver. Bugüne kadar kabul ettiklerinden kurtulup da yeniden başlayabilmelisin. Aynada kendini nasıl gördüğünü yeniden yaratmalısın. Bu esaret üretken değil. Seni mutlu etmiyor tutsaklığın. Sokağa çıkışın senin değil. Hala orta yolu bulmaya çalışmalı mısın? Yoksa daha radikal kararlar mı almalı yalnızlığın? Yaşın otuz beş olmuş hala yeterince cesur değilsin. Ne kadar da kolay vazgeçebildin ömründen daha uzun yaşamaktan. Başkalarının nefes alışın. Bütçe yapanların düş kurabildiklerine inanabiliyor musun? Mütevazılık kısıtlanmak mıdır? Sen gönüllü numarası yapacak adam değilsin. Gülümseme provaları seni tüketiyor. Yarın sabah gömleğini ütüleyip de katılacaksın tüm içtenliklerin kaybolduğu yalana. Ne olduğumuzu şaşırmış vaziyette insanlığımıza muhtaç çabalayacağız. Bana izin ver. Sana kendini bulayım. Bir hayattan istifa edemezsin. Bu durumda zamanı hiç gelmeyecek. Zamanı gelenler geç kalmış olmaktan pişmandılar. Hep bir kaygı söz konusuydu özgürlüğünden çekinenlerin içinde. Sahip olmak ne büyük bir yükmüş. Tercihini kendini kaybetmekten yana kullanman ne acı. Sahip oldukların uğruna mı, yoksa sana sahip olmuşların adına mı bu suskunluk? Gündüzleri geceler için feda edeceğiz bir süre daha. Geceler kurtarılacak gündüzlere hazırlık. Bir gün gündüzüm de geceme kavuşacak.