Ara-sıradanlık Dilim Döndüğünce , Elim Vardığınca

Herkes kendi ayak uydurmalarına rastladı günün birinde. Hayatın içinde kendi başına sessizliklerde bir rastlantıydı evvel zaman içinden geçiş. Çıplak ayaklarını yerde hissediyor olmak, gözlerini kapayıp da nefes alışlarını duyuyor olmak, içinde derin, sonsuz bir karanlığı delercesine , varlığının yokluğuna düştüğü o iç yolculukta kendini olduğu gibi bırakmanın dilinde bir gece daha. İşte bu anda benimle, kaybolduğum yerde. İşte bu anda benimle adlandırılmış, sonrasında adsız ve sonsuz. Kısa nefesler, kısa hayatlar, akışın içinde kısa tebessümler. Elim bir çizgiye rastladı ve onu kısaca kovaladı. Duraksadığı yere kadar resmetti. Bir arada tutabildiği izlerden geçebilmeleri için başka bakışlara yol verdi , onlar kendi zihinlerindeki rehber yaşamlarını takip edip,  çizginin hapsettiği o anda,  alınıp verilen bir nefese ayak uydurmuş bir göğüs kafesi gibi daralıp, genişlediler. Kendine saklandığın anlarda, dizlerini kıvırıp da, karnına yaklaştırdığın bir yalnızlıkta saçların okşandı mı? Senden öncesinden çağlayıp gelip senden sonrasına akan bu coşkunlukta kısa bir tutunma anında yazılar, çizgiler, yüzler, sokaklar, binalar kalabalık. Oldukça yüklü çıplaklığımız. Bu yüzden sessizlik hafif. Bu yüzden yalnızlık hafif kendi nefes alışının mabedindeysen. Nefes alıp, etrafındaki gizemli saçılmışlığın merkezi olduğun yanılsamasından sıyrılıp da,  bir bütünden parçalanmışlığının yanında durabilmek , akışın içinde bekleyip, duyumsamak. Herkes muhteşem bir sırla birbirine yaklaşıyor. Aslında herkes yaşadığı anı hatırlıyor. Anın unutulmuşluğundaki geçmiş ve gelecek de yaşadığın anda. Geriye ya da geleceğe hiçbir an kalmayacak. Sen saçlarının okşandığı andaki kadın( adam)sın. Sen çıplak ayakları yere basan kadın ( adam) sın. Ruh zamansız olduğundan anı üçe bölüp geçmiş, şimdi ve gelecek olarak paylaştırıyor da kimin payına ne düştü ki? Kimin geçmişi, kimin geleceği? Bugün kendi adımlarına rastladın, sevilmeye gidiyorsun ya da hor görülmeye, ya sevinçlere ya da hüzünlere. İradeli bir şekilde izliyorsun çizgileri. Çizgileri sakinleştiriyor, ya da boğuşturuyorsun. Resmin karalamalardan, insanın kalabalıklardan ayrıştığı bir iç dinginlikte gören, duyan, yalnızlaşan ve sonsuzlaşan bir kavuşma tanesinin penceresinden uçan , düşen, konan o ihtişam. İyi geceler sözcükler, iyi geceler çizgiler. İyi geceler saçları dalgalı güzel.