İlk Kendim Miydim?

Kaçımız bir hamle yaparcasına adım atıyorduk? Denizi ve şehri sıkıca yakalamıştım, kaçamıyordum. İçimde uyanan sabaha seni taşıdım martıların kanatlarında. Rüzgar aldı yalnızlığım. Anılarımdan kopan bir fotoğraftı uçan halım. Seni duygularımda gezdirememişti masalım. Nefes alışlarımı dinlersin sanmıştım. Sana gülümseyebilmek için masalar ayırtmıştım hayat içinde. Geç kalışlarına hep erkenden gelmiştim heyecanla. Hiç yansıdın mı ay ışığına? Hiç kelimelere parçalandı mı yüreğinin sesi? Hiç bir ses bekledin mi arkanda? Duyulamamanın acısını çektin mi hiç? Yorgunluğun ışıl ışıl yanarken bir omuz aradın mı yanı başında? Adını giydirdin mi rüzgarlarda, çıplaklığına gece gibi sarıldın mı içindeki düş bozgununda? Hayal ettin mi avuçlarını bırakışını? Ayna olsaydık birbirimize parmaklarımızın kenetlenişinde. Kendimizi görseydik birbirimizde, çıplaklığımızda iç içe, binlerce gece. Sen yatağının sokağının adresini ver yalnızlığa, şehir arar bulur düşüncelerini. Konuşmak mahkum etti bizi beklentilere. Yer açtı suskunluğumuz üzüntülere. Sevinçler ulaştıramadık birbirimize. Ayrı oyunlara düştük artık. Biriktirdiğim anlarda yükseliyorum yarını görmek için. Gece boyumu aşıyor. Ayaklarım hiç yere basmıyor. Bu kaçıncı ad kaybettiğim? İlk kendim miydim?