Sevildiğini Hisseden Bir Kadın

Uyanışım zihnimin bulmaya çabaladığı bir şeyleri kaybetmiş gibi. Yatağımda sırtüstü uzanışımda aklıma gelenlerle geçen zamanda bir nehrin yatağı gibiyim. Bu hafta izinliyim. Saat onda Jenel gelecek. Onu karşılamak için evden çıkmam gerekecek. Bazen ne kadar içindeyim yaşadıklarımın diye kendime soruyorum. Oyalanmak insanı etkisiz mi kılıyor? Yalnızlığımızda edilgen miyiz? Güneşe ve denize ayıracak daha fazla vaktim olacak. Bazen Fulya bu kadar anlayışlı olmasa diye geçiriyorum içimden. Gerçekten de modern miyiz? Özgürlük duygumuz bize çok şey öğretti. Üzüldüğümde onu buldum da, neden sevinçli olduğunda yanında değildim? Neden gözlerine kapayışına sevildiği hissini güven uyandıracak bir şekilde bırakamamıştım. İçimdeki yolculukta benimle akan yüzler var. Birlikteliklerin içinde de ayrı olduğumuzu anladığımızda uyanışlarımız o kadar da rahat değil. Hacettepe Hastanesi misafirhanesindeki ATM makinasının önündeki bir sahne de uçuşuveriyor benim olduğunu sandığımda. Herkes kendi yolunda. Kıskançlık yapmayacaktım. Sevildiğini hisseden bir kadını kıskanmayacaktım. Kimi sevmişsem gülümsüyor. Hatırlandıkları kadar güzeldiler, hatırlandıkları kadar güzeller. Dile gelememiş olanda bana hapsolsalar da, onlar içimin gözdeleri. Onlarda armağanım olan bir yalnızlık var. Onlarla kendimi değiştim. Karşılaşmak beni gülümsetir. Ayrılık yaşayanla biçimlenir. Ne kadarını itiraf edebilir insan? Ne kadarı bize ait? İçindeyiz ya hayatın bizi de boşveren zamanlar olacak.