Uzak ve Sessiz

Onu uzaktan izlemek, sessizce. Onu uzaktan izlemek, gün batımında gülümserken. Onu uzaktan izlemek, giderken. Onu uzaktan izlemek ağlarken, dokunmadan. Onu uzaktan izlemek peşini sevgiyle bırakmadan. Onu uzaktan izlemek onu hayal etmek, adımlarını, bir restoranda oturmuş yemek yiyişini, yağmurda ıslanmaktan korkmadan, telaşsız dolanışını. Onu uzaktan izlemek gözlerimi kapayıp da başımı eğmek, derin bir nefes almak. Bir şarkı duymuşum, biraz dalıp gitmişim. Ona yakınlaşmışım akşam oluşunda, onunla yüreğim çarpmış, onunla huzur bulmuş ruhum. Onu uzaktan izlemek hayatın bana yansıması, bir elin masama bir tabak koyup da, çatal ve bıçağı yanına dizmesi. Onu uzaktan izlemek suskunluğuma hakim olmak. Kim yaşadığım yıllardan cesaret aldığımı söyleyebilir? Ne doğru ne de yanlış, ne haklı ne de haksız. Onu uzaktan izlemek olduğum gibi sevileceğimi bilmek. Boynuma atılıp da sarıldığında bir tek kelime bile edemeyeceğimi bilip de durmak, içimde anımsamalarla oyalanmak onu nerde olursa olsun uzaktan izlemek. İşte bir vapur açılmakta kıyıdan. İşte şehrin ışıkları. İşte bir taksinin seni uzaktan izleyişime rastlayışı. Geceler benim. Seni uzaktan izlediğim gecelerden birinde bir pencerenin önünde yıldızlar ikimizin.

(James Horner’ın Legends Of The Fall film müziği eşliğinde)