Rüzgarın Saçlarını Okşadığı Kadın

İki son arasındaki sonsuzlukta paylaşılan her küçük anın sessiz resminde bir adam ve bir kadın kendini, önemsiz gibi görünen bir hikayede buluverebilir. Yaşanılan sıradanmış gibi gelebilir. Kimse daha farklı anlayamadı kendini. Göz göze gelişlerin suskunlarının kıvranıp durdukları bir bekleyişte her geçen an daha da zorlaşabilir. Birbirini seviyor olmakla yetinmekten fazlasının huzursuzluğunu duyduğunda, acı olan, ayrılmanın imkansızlığın insafına kaldığı bir süreç kendini doğurur. Kader büyür, gelişir. Kendini yaratan gece ve gündüzlerde her kim ki gözlerini kaparsa, dudaklarında hafif bir tebessüm belirir. Her şeyi güzel anımsayabilmek başarısını gösterebilmiş olmak, geçmişe değer katar. Hayatına birçok ses karıştı da,bir benim, özlediğin sesim mi karışmadı? Bu sana haksızlığım değil. Gördükleriyle oynayan bir adamın karşısında, onun odaklanmasını beklemek kolay değil. Bir hikaye diğerine gülümserken, seni ağlatmak, seni gözlerinde kaybolan ışıltıda uzaklaşırken yakalamak kolay değil. Bir hayalperestin yıldızı yalnız mı parlar? Elinden tuttuğumda, hiç konuşmasam da, bir şarkı içimde bakıyorum gözlerine. Sessizliğim hiçbir şey söylemese de, senin seni sevdiğimi duyduğunu biliyorum. Ayrılık kaçınılmazsa anlayabilirim. Düşüncelerime uğrayacağını bilirim. Hepimiz yaşadıklarımızı biriktireceğiz. Kimin saçlarını rüzgar okşamışsa, o günbatımını sever. O günbatımında, huzurlu bir akşam düşer bakışlara. Aynı ufka bıraktık denizi. Aynı ufka yasladık şehri. Ayrı kadehleri buluşturduk. Ayrı yakınlıklar bizi buluşturursa, kalbimde adın benimle yaşar.