Hayat Almak İçin Çıkmıştık

Hepimiz sırtımızı güneşe verdik Kasım'ın bu son güzel gününde. Sararmış sonbahar yaprakları ağaçlardan dökülürken, kediler son derece keyifliydi. Hem okudum, hem de hayal kurdum. Elimde sözlük kelimelerimin anlamından fazlasını buldum. Kuşlar da tadına doyamıyordu bu muhteşem havanın. Sessizlik sadece ağaçların şarkısıyla okşanıyordu. Bankta oturmakta olan her park sakini saygıyla bekliyordu bu sıcak merasimde. Düşüncelerimiz farklı yaşlardaydı. Hayat almak için çıkmıştık beton yuvalarımızdan. Hepimiz birer sokak kedisiydik, hepimiz suskunduk. Ne güzeldi kendimizde olmak. Ne güzeldi rüzgarla savrulan zaman sarısı. Bizden geçen her an tadımlıktı. Dakikalar süzülürken, iki kedi ve ben güneş kaplıydık. Onlarca kuş birden havalandı, kanat sesleri misafirmiz oldu. Yeşil çam ağaçları göğü süpürüyordu. Üzgünüm dercesine baktım beni yalnız bırakmayışlarına, özür dilercesine hayıflandım yok ettiğimiz kardeşlerine. Sadece kendi hayatımızı çalmakla yetinmiyoruz, çocuklarımıza da ihanet ediyoruz. Ön patileri üzerinde doğrulmuş, sırtı ve kulaklarının siyahını göğsünün ve burnunun beyazıyla sevdiren, yeşil gözlerinde bakıp da esneyen arkadaşım bana miyavladı. Karnı mı yoksa kalbi mi aç karar veremedim. Daha yeni yürümeye başladığı belli olan, pembe bereli ve ayakkabılı küçük bir kız da ağlamaya başladı annesi onu kucaklayıp götürdüğünde. Hayatı seven herkes sanki bugün parktaydı. Güneşle birlikte artık ben de kalkıyorum yavaş yavaş müteşşekkirliğimden. Kal diyorsunuz ama gitmem lazım.

Beş kediyle bankta, hayatın renklerinde, onların gözlerinde, rüzgarca okşanışımızda, mükemmel bir sonbahar farkındalığında söz esintinin. İnanılmaz bir sahne, ayağa kalkmamla beni sardılar. Bina vadisindeki çarpıklığa dönüyorum, işi gücü olan insanların eserine.