Kendine Karşı Gözlerini Kapamış

Sınırlarında nasıl bir rüzgar esiyor? Kendinle baş başa kalmak için mi kapatıyorsun gözlerini denize karşı? Uzakları dinlerken kaçtığın kalabalığın arasından sıyrılıp, düşüncelerin hiç susmaz mı? Çalışıyor olsan da bir kabullenmeye imza atıyorsun, çalışıyor olmamaksa geleceği olmayan bir kaygı. Seçimsizlikle geçimsizliğin seni yıldırıyor umuttan. Kendini bulamayacağın bir sokakta, ayak seslerinde durmuş ne diye bekliyorsun? Bu cesaretsizlik mi yoksa çaresizlik mi? Seslere teslim ol çağrısında yargı kurumsallaşmış. İçinle kucaklaşmanda yarınlara döküyorsun kelimelerini. Ne istediğini bilmediğini iddia etmek haksızlık olur. Sadece ikna edemiyorsun köşe başlarını tutmuşları. Satın alamıyorsun ruhunu. Ben tutsak doğanlardan olmamalıyım derken isyanın, sessizleşiyorsun sana varanda. Tembel yaratılışlı da değilsin. Bunca sene boşa çalışmadın mı, koşturulduğun başkalarının doğrularında. Ya kendi ufkun bakışına haydi derken, neden? Kendini kurtarmanın adaleti acıyı rafine eder acımasızlığında. Konuşmalara, sokaklara, geçip giden zamana, ellerine hapsolmuş bir ötesine geçiyorsun dondurulmuşluğunun. Sosyal kıpırtılar uzanıyor bireysellik denizinin hırçınlaşmaya yüz tutmuş aşımında. Uzak bana dokunuyor. Gelecek çok yakın, sözünde duracağı belirsiz. Kendin olabilmek hakkından feragat etmek, kimileri için o kadar kolay katlanılır değil. Bunun adı sorumsuzluk olmamalı.

02/11/2006