Vapur Sefer Notları

Bakakalmışların mavisinde feryat figan bir siren daha. Yağmura hasret bir kış, güneş toplayan martılar ve dönüp duran çığlıklarını kıskanan motorun homurdanışı kalabalık yine. Kimse gülümsemiyor. Herkes ölümlü olduğunu hatırlamış gibi sessiz, düşünceli oysa deniz olabildiğince mavi. Karşıyaka, vapurun pencerelerinde yerini aldı. Martılar hala hayat dolu, kanatları güneşin sıcaklığını hissediyor.

...

Bugün içim benimle konuşmuyor nedense. Alışkanlıklarım ilerledi mi? Sessizliğe batırılmış düşüncelerin buluşmasında davetlilerin kaderi mi bu yolculuk? Yola çıkışın kahramanları isimlerinde. Ben de kendi adıma saklanmışım. Söz dinlemeyi öğrenmiş çocuklar hala yabancılarla konuşmuyorlar. Martılara sinen güneş, mavi yalnızlığı ve varış. Her zamanın içindeki aldanış, birbirine uzaklığın sakinlerinin akıl almaz yaşamları, düşünce ve duygu bezeli. Bir ömür sır, söz geçirilemeyen. Hayat savurganlığı

...

Vapur uzaklaşırken kıyıdan, zengin bir insanlık kütüphanesi görüyorum sehirde. Her apartmanı başka bir bölüm, her kat ayrı bir raf ve her odada farklı bir hikaye. Hava kapalı, deniz kül rengine bürünmüş ama yine de güzel martıların gönlünde. Vapur yakınlaşıyor, mesafe kaybederken. Zaman kırıntıları atıyoruz martılara, uzak bölünürken. Yakalanmışlık, doğmuşluk ve yalnızlık, tozlanan bir şehir sırrı. Bugün yağmurlu bir masal. Biz üzülmekte ne kadar da başarılıyız. Deniz kenarında adımlar ne güzel. İnsanla dolu hayat. Geceyle ıslanmış bir sabah.