Bir Gülü Sevdim
Bir süre yazmayacağım. Bu blog sayfamda bugüne kadar yazdıklarımı ya da yaşadığım her günden gecelerime taşıdıklarımı paylaştım. Yazdıkça yalnızlaştığımı fark ettim. Fırsat buldukça dinlemeye ve okumaya zaman ayıracağım. Bu akşam msn'de bir arkadaşımla yazışırken, yaz geldi yalnızlık bana koymaya başladı, bugün çok bunaldım dediğimde zaten sen hep öyleydin diye cevap verdi. Gerek sevdiğim kızların hayatımdan ansızın çekilişleri, gerek arkadaşlarımın söyledikleri bana acı verse de, duymam gereken bir gerçek var. Belki de keyifli değil benimle yürümek. Belki bu yüzden hayat yolunda elimi bırakıveriyor sevdiklerim. Her kıza bir çiçek sundum. Artık duygu demeti kelimelerimi soldurma zamanı.
posted by Erdem Ferit Baskaya | 10:32 ÖS
2 Comments:
Kendi kendine gereksiz bir yargilama degil mi bu? Baskalarinin seni nasil gördüü diil önemli olan..senin kendini nasil gördüün. Benim için keyifli bir arkadaşsın bu kesin. Ve senle daha nice keyifli günler bizi bekliyor:)
Yazmak olduu kadar susmak da hakkin..içinden nasil geliyorsa öyle olsun..önemli olan "nasil" olmak diil...sadece OLMAK
sevgiyle
Duyulmayan seslerden kaçamıyor bazen insan. Sana katılıyorum sadece "olmak" önemli ama insan birçok alanda yalnız olmasına karşın, ne yazık ki bu alnda tek başına kalamıyor. Nasıl tercihinden arınamıyor. Ortada suç olmadığı için delil de yok ama ayrılmanın yalnızlık celsesinde her zaman bir yargıç var. Ona bu kadar acımasız oluşunda kendim diyemiyorum. Bir kızda yankını kaybediyorsan seni seviyorum diyen dudaklarını bir tek kendin duyuyorsun. Sağır bir yürek kalbini burkuyor. İçine çekildiğim bu duygu hayatımı çalıyor ve ben bunu hak etmiyorum aslında. Birçok konuda olduğu gibi bu konuda da umursamaz olamıyorum. Kelimeler hala içimden geliyor. Bugün denizle konuştum vapur beni olmak seçeneğimden yoksunluğa seyrederken. Kısa notlar aldım yine cep telefonuma.
"Eşin, ölüm kardeşin"
diye yazdım vapura bindiğim sırada hayatı birlikte yürüyebilmeyi hayal ettiğim bir arkadaşı düşlerken. Sonra hayatımın akışı ile ilgili düşündüm.
"Değiştirmeli mi? Dönüştürmeli mi? Keskin başlangıçlar, dönüşler. Rota beni koparmalı mı güzergah bellediğimden?"
diye satırlar benimleydi. Bu soruya net bir cevap veremeyişimde çok vakit kaybetmiştim. Yurtdışına gitmeye hep heves etmiştim doğru ifadeyle ama bunu kararlılığa dönüştürememiştim. Müzik, yazılarım düşle danstı yalnızlık avutucuları. Küçük dönüşümlerde tedavi ediyordum kendimle buluşamayışımı. Ben kendi gerçeğimi beni bırakıp giden kızlar gibi terk edemiyordum.
"Fransa! Çizgimi arıyorum"
diye seslendi içim. Fransa'da birkaç yıl saklanmak isterdim beklentilerden. Eğip, bükmeyi sevdiğim gerçekle gerçeküstü olurken "finans sektörü çalışanı" kimliğimden arınmak isterdim. "Olmak" belki de o kadar zor değil "değiştirebilsem".
Vapur iskeleden bir başka sevgili bulmuş kız gibi ayrılırken Konak sırtlarına yaslı beton yumağında başka satırlardaydı hissettiklerim. Yük gemilerinin bekleyişi bana huzur veriyordu, çocukluğuma götürüyorlardı duygularımı. Üzerimdeki ağır yük için gelmiş gibi bakıyorlardı. Onlar da benimle büyümüş birer oyuncak gibiydi.
"Yalnızlık taşlarını gediğine koymuş şehir kurmuşuz. Düşüncelerim gibi yığılmış binalara evim diyemiyorum. Gemilerin duruşu aldatıcı, yarın gidecekler. Yarınlar kadar vazgeçilmez yine gelecekler bir veda gibi. Denizin kızı ufuk. İşe giderken bir rüzgar tesellisi serinlik. Gemi dostum bana mavi umut masalını anlatan, sen de sevme zamanına doğdun diyor."
Sevgili Fulyacım, görüyorsun yalnız hissettikçe kelimelerle beraberim. Susma hakkım da içimde kopan fırtınalar nedeni ile gürültülü.
Yorum Gönder
<< Home