İki Göz, İçimi Yakan Söz

Bugün miting alanında siyah saçlı bir kız vardı. Yüzbinlerin parçası olduğu meydanda akıntı beni onun yanına sürüklemişti. Orada dikilişinde bulmuştum kendimi. Adını sormak istediğim bir tesadüf ne yazık ki içimden sadece sessizce geçti. Bakışlarına bir an olsun dokunmuştum fakat kaybolmak üzere zamana savrulduk. İki bakışın suskunluğunun bana kalan kısmında payıma düşenin farkındayım ama asla onun zihninde benim için dile gelmemiş cümleler var mıydı bilemeyeceğim. Kalabalıktan onu ayırt etmiştim, adı olmasa da özeldi. Başlangıcı olmayan bir son insana tebessüm ettiriyor. Güzel oluşuna bir yürek olan, ya sevinçli olmalı ya da buruk. Bir sır iltifat olamasa da, güzelliğinde nice sessizliğin dili çözülür. Zamansız bir hikaye gibiydi. Omzuna beni anlaması için başımı yaslayabilirdim. Onda sevilmeyi arayabilirdim. Bayrak denizi kırmızı güller gibi açmışken, sözlerim çekingen bir goncaydı. Onu yitirişim canımı yakmayacak kadar kısaydı. Oysa yarınım olmasına ihtiyacım vardı. Bizler rüzgarın adresiydik. Şimdi gözlerimi kapayışım onu arıyor. Adı İzmirli miydi onu bile bilmiyorum. Yastığı sevda kokuyor olmalı. Aşk ile dolmalı, şarap gibi doldurulmalı. Şiir gibi yaklaşılmalı. Neden göğsüm yalıtımlı. Seni aklımdan geçirebiliyorum da, neden yalnızlığıma söz geçiremiyorum.