Zamanı Kıt Yolcular

Cuma günü işe giderken metroda kenardaki banka oturmuştum. Hava her zamanki gibi çok sıcaktı. Gelip geçenler toplanmaktaydı. Kelimeler gibi sıralanıyorduk. Bir tesadüftük. Açılıp kapanan kapılar bir kitabın kapakları gibiydi. Dikkat yalnızlığın kapanacak diye sesleniyordu bir kayıt. Bakışlar canlıydı. Herkesin hayatında sabahtı. Hayat bir önceki gece sevişmiş olanlarla sevişmemiş olanları ayırt edemiyordu. Ten dansında adımlar komikti. Bu müzik son derece sessizdi. Bir komut almışçasına hep birden doluşuyorduk. Tüm gizemimizle tutunuyorduk tutamaklara. Metro gelmeden önce bankta oturmakta iken benim sırrım şu cümleyi sarf ediyordu yanı başımdan geçen adama " Hikayelere kanmayacak gibi yürüyordu. Belli ki hayatın içinden geliyordu. Yorgun duruyordu. Bıyıkları geçen yılları anlatıyordu. " Düşüncelerim söz dinlemeyen bir çocuk gibi bir bakıştan diğerine koşuyor. Ama suskunluğumda usluyum. Sen de yaramaz bir kız olduğunu ele vermiyorsun. Bakışlarından içeri girmeye çalışsam, hikayeni kovalasam. Yoksa sen de Türk filmlerindeki gibi kaçmak mı istiyorsun? Sessiz bir ölümün çocukları oynuyor arka bahçede. Büyüyorlar, ayakkabılarına sığmıyorlar. Volta atıyorlar adımlarını bir oraya bir buraya yetiştirmeye çalışırken. Artık heyecan duymayan bir kız ya da erkek çıktığında karşılarına üzülüyorlar. Cama yansıyan biz miyiz? Herkesin eli "örtmenim" der gibi havada. Hiçbirimiz bilmiyoruz sorularımızın cevabını. Sen yalnızlığımın adını sorabilmiş miydin? Otur sıfır diyoruz birbirimize. Cimri suskunlar işe varmak üzere.