Ketum Katlanışlar

Dakikalar geçmiyordu. Saat ikiyi anca aşmış, buçuğa kavuşuyordu. Neden içim hala onu yaşıyordu? Neden merak ediyordum haftalardır çalıştığı bir sınavın nasıl geçtiğini? Ağzımdan çıkan her kelimede, ikimiz için de her şeyi zorlaştırıyordum. Bana kalan sessizlikse yaşamımdan çalıyordu. Onunla doluydu düşüncelerim. Onunla cıvıl cıvıldı üzüntüm. Her geçen anda, daha da anlaşılmazdı. Her davranışında, her hissettiğinde daha uzaktı. Sevdiğim kızlarda hep yorgun düşmüştüm. Neden içim karışıvermişti bilgisayarımda dün gece bağlandığını gördüğümde? Neden kimyam değişmişti hayatımda beliriverişinin hal değiştirişinde? Neden yıpratmıştık yaşanabilirimizi? Hayatımızda yeterince sınava maruz kalmışken, neden doğru ve yanlışlara dönüştürmüştük sevgimizi? Neden birbirimizden geçmek zorundaydık? Biliyorum zamanla unutuluyor her acı. Yok annemi kaybedişimin de ilacı. Yaşamla sarılıyor yaralar. Yaşanmak istenenle karşılanıyor sevgililer. Kelimeler ne özleme, ne de sevgilere yeter. Dinecek gözlerimi kapayışım. Yağmuru dinler gibi arınacağım gelecekle. Yaşam beni damla damla temizlese de, sessizliğine katlanır gibi sükun bulacağım. Aramak isteyişimlerimi de susturuyorum. İçimle onu konuşuyorum. Beni duymayacak yarını. Halimi sorsun da istemiyorum. Seçimlerinden dışlanmış bir dilenci değil sesim. Benden duymak istemedikleriyle kalabalıklaşacak güzelliği. Yarın baki kalmıyor. Kıskanmak haddim değil.Artık duymak istediklerini ziyaret etmemeliyim. Yeterince arkadaştan eksilmeliyim.