Alıp Başımı Gidebilsem Yalnızlığımdan

Karanlığım, kendimi kaybettim mi? Duyduklarım benim mi? Gözlerimi dolduran gecem mi? Kalbimi sessizleştirdim. Ağladım ve başımı dik tuttum. Göz yaşlarıma tutamadığım bir söz verdim, kendim olacaktım. Kapımı kapadığımda adresimi bilmeyecektim. Benim olmayanda ben de kendime ait değildim. Adıma yabancıydım. Sadece yalnızlığım mı arkadaşım? Hayatı dinlemişim de, yaşananları duyamamışım. Biraz gözlerimi kapayışımda kalmaya, uzaklaşmaya yeni bir yol bulmaya, yakınımı yeniden keşfe ihtiyacım var. Kalbimi yanlış anlaşılmalara kapatabilir miyim? Konuşmadan yapabilir miyim? Alıp başımı gidebilir miyim yalnızlığımdan? Beni yargılamadan dokunabilir misin bakışlarıma? Sokulabilir misin nefes alışlarıma korkusuzca? Geride bırakıp gidebilseydim geleceği korurdum geçmişten. İlk uçak biletini kendim için alırdım. Bir şarap kadehi beni sorduğunda, seni gösterirdim düşlerde. Soyunmak çıplaklığı arındırmıyor. İnsan unutmanın kıymetini hiç bilmiyor. Her geçemediğin sınav seni özgürleştiriyor. Hala hayatı geçmek zorundasın. Haksızsın yalnızlığım. Kumsal denize hak verirdi dalgaların sesini duyabilseydi. Bugün bir ayak izini daha kaybetti yaşam. Her adımı yalnız bir adam. Her uyku bir sabah, her uyanış kalbin, atışlarını dinlemesini bilen bir kızı arayan. Başını yaslayışına iyi geceler de. Bir sen bilmiyorsun. Bir sen test etmiyorsun.