Çiçeklerimi Bende Unuttun

Çiçeklerimi bende unuttun. Herkese yetecekmiş gibi duruyor yalnızlığım. Bir adımın dahi seni düşündürmez mi sokağını dönüşünde? Merdivenlerini çıkışında sana eşlik etmez mi iç sesin? Seninle kendimi karıştırdım, dalgınlık işte. Kapın anahtarını çevirişini duyuyor. Seni içeri alıyor günün yorgunluğu. Zaman elinden tutuyor, sana yaşatmak istediklerine kadar eşlik ediyor. Duvarlar senin bakışlarının. Bir ses koşuşturuveriyor anne diye sana. Küçükler bilmiyor annelerin de yitip giden aşklarının olduğunu, babaların sadece eve alışveriş torbaları taşımadığını. Her küçük gibi o da her öykünün anne babasına ait olduğunu sanıyor. Bir koltuk dinlendiriyor sendeki güzel olanı. Açık perdelerinden sana gün ışığı sarılıyor. Yüzün hatıralara masal olmuş gülümsemen gibi aydınlanıveriyor. Bir gece okunur diye hayal ettiğim nice masal arandı prenseslere. Yazmak kaldı öpüldükçe prense dönüştürülemeyenlere. Onlarca insan uzanmışlar otobüs tutamaçlarına aşkın virajlarında. Bir şehri içercesine hızlanıyoruz eve varış umudunda. Pantalonunun ve gömleğinin içindeki adam, eteğinin ve bluzunun içindeki kadın pencerelere bezenende ayakta. Saçlardaki güzel kokular gibi dağılıyoruz kendi hayatlarımıza. Bir ten gözlerini kapadığında dokunulmak ister. Sen duymak istediklerinin olduğunda başını kaldırışını seni seven bir kalp gözler. Bana kalan sözlerse seni gizler. Seni şarkılara veririm. Seni dinlerim benden çalınan anda. Çiçeklerimi bende unuttun. Solmadan sana yetiştirmek istemiştim aşkı.