Yine Bir Yalnızlık Kaldı

Keyifli bir sohbetti. Güzel bir yemek, hatırlanmaya değer bir kafe yalnızlığımdan bir akşam götürmiştü. Ben karşılaşmalardan seçmeliydim gecelerimi. Bir aşka yakalanmalıydım. Boşunaydı sevdiğim kızdan kaçış çabalarım. Ben zamanla sevemezdim. Kalbine yalan söyleyemezdim. Ben bir bakışa ilk gözlerimi açışta eşim derdim. Yemek sonrası ayrıldık Kafes Kafe’den. Daha erkendi. Bornova’dan Alsancak’a denizin karşıladığı barlara vardık Hakan’la baş başa. Venezia Cafe ‘de birer bira içtik. Dışarıda olmak güzeldi. Güzel kadınlar yalnız değildi. Sonra da Pasaport’ta birer Türk kahvesi fincanıyla vardık karşı kıyıların ışıltılı koynuna. Yaşadıklarımın sakladığı bir fotoğrafın içindeydim. Bir ben görüyordum kalbinden beni ayıkladığı anları. Sadece fotoğraflardan mı eksiliyorduk? Yaşam bir fırsattı. Ayşegül artık başka gözlerindi. Kalbimse gelip geçenlerindi. Ben de beni sevecek bir rastlantıya aittim. Öyküyü üzüyordu her güzel mekan. Hayatımdan çıkıp gitmişti, ona yaşamanın güzelliğini anlatamadan. Elimi bırakmıştı şehrin ışıklarının içimize yansıması gözlerimize dokunmadan. Yine bir yalnızlık kaldı, ondan beni alamayan başka bir buluşmadan.