Buruk Kuytucuk

Yazdıkların yaşamıyor. Herkes ayakta bir yerlerde dikilmiş. Sanki taş kesilmişler. Sen yüzler arasında ilerliyorsun kelimelerde. Konuşmayan, içini konuşturan bir kalabalık yalnızlık. İfadeler donuk, bakışlar sessiz. Acaba hayat mı sensiz? Rüzgar oluyor karşılaşılan, hissettiklerime çarpacakmış gibi güçlüce esiyor. Savrulandan korunmaya çalışıyorum içimin gizlenişinde. Sen varsın başımı eğişimde. Masumum, durgun ve huzursuz. Düş cansız bir ormanın kuytusu. Giz eksik. Sonsuz ışık veriyor sızdığı düşünceye. Adımlarımdan kuşlar havalanmıyorlar. İnsanlar sessizliğe ne kadar da saygılılar. Ölüm kadar ağır bir oda. Perdelerinde salgın var. Suskunluk katı. Geçişler soğuk. Ne yapsın tek başına kalmış sıcak? Ne kaldı daha aldıracak? Kendimi dışarı atmalıyım. Bir sensizlik derin. Biliyorum kalbim değil adresin.