Özgürlük Mavisi Verin Yalnızlığıma

(Ne zaman yazmış olduğumu bilmediğim, cep telefonumda kayıtlı kalmış, sayfama aktarmamış olduğum, sabah işe gidişimden bir iç konuşma.)

“Sevdiğin bir kızın kalbinden, sözlerin boş dönmek yazdıklarına kolay değil, anlasana. Mavime özlem karıştığından beri, rahat değil yirmi dakikalarım. Seni anlamak isteyişim kalabalık, seni sevmek isteyişim yersiz bir kıskançlık. Yazdıklarıma dönüyorsun da, bana gülümsemiyorsun. İçim Karşıyaka’ya yaklaşıyor. Senden de uzak kıyı. Canım tutsaklığımdan kaçıyor da, hedefler ve sürekli hesap vermeler beni yakalıyor. “

(Bir başka yazı cep telefonuma ne zaman kaydettiğimi hatırlayamadığım, acıları taze yakın geçmişimden. Gün bir diğerine benzerse kaybolursun zamanda. Anımsamalar tarihsizdir ve bir o kadar da talihsiz.)

“İçim de artık benimle konuşmuyor. Askerdeyken hissettiğim duygular beni buldu. Baskıcı, yaşamı esir alan, kurtuluşu bir takvime bağlı olan bir tekrar. Güzelim, eşsiz bir maviye bile heyecanlarını arayan bir kız gibi umursamaz bakar oldum. Her şeyin ortasındayım. Yaklaşmakla uzaklaşmak arasındayım. Cümlelerim de kalabalık ama iki kelimenin buluşması değil duymak istediğim. Karşıyaka yirmi dakikasına dayanmış hayatın. Bak rüzgar günaydın diyor. Sessizlik keyifsiz. Ona yaşadığını hissettiremedim. Ona bir umut olamadım öykümde.“

(Ayıkla geçmişin anını.)

“Eve dönüşü de sessiz, sınava girişi de.”

“Ölüme gittikçe daha yakınız. Pişman olsak da yok farkımız.“

(Dün gece yatağımda sol tarafıma döndüm. Boşluğun dili farklıydı. Anlatmak istemesi gerekmiyordu. Yalnız olunca sessizlik de çok net duyuluyordu. Yaşadıklarımız anlatıyordu seni bana. Uzandım sensiz bir iyi geceler deyişe. Uzandım ikimizi ayıran düşlere. Evin her köşesinden bir anımsama çıkıyordu. Gözlerimi kapadım, yine de kaçamadım. Uyku teslim almış olmalı yorgunluğumu. Sabah uyandırdı düşüncelerimi. Ziyaret ettim içimde bir günaydını kaybolmuş sesini. Seni duydum sözlerimde. Yine seni buldum gözlerimde.Gelecekte bir anı seslendirişimden kelimelere taşırdıklarımı okudum cep telefonuma parmak dokunuşlarımın kaçırdığı yalnızlıktan. 2033 yılını yaşayabilecek miyim, ancak hayat bilir.)

“Bugün gözlerimi kapayışım altmış yaşında. Sevgili Öykü umarım sana içimdeki korkuları miras bırakmıyorumdur. Kaybettiklerimi sana kazandırabilmiş olmayı diliyorum. “