Bir Aile Oluşta Karenin Dışındaydım

Seni kaybedişimi ziyaret ettim mezuniyet fotoğraflarında. Annen sana içi kadar yakındı sarılışında. Ne kadar masumca yakalamıştı hayat gözlerini. Keşke kalabilseydik aynı duygularda. Birlikte yakalanabilseydik içten kucaklanışlara. Sana ait olanda içimin sesini yok etme hakkı sendeydi. Bu yüzden kendime sakladım yorumlarımı. Zamandan kaçırdım silinebilir hislerimi. Bir canım kızım seslenişi duyuluyordu kalbinin seni yaşam dolu zamana bırakışında. Nice törenler seninle dolduracaktı karelerini. Bir aile oluşta karenin dışındaydım. Artık ben pencerenin masalı değildim. Yolumu gözlemiyordu bakışların. Nasibim değildi sevgini saçışların. Her fotoğrafın sende yaşamak istediklerime kaçışın. Artık diğer albümlerine bakmıyorum çünkü seni en iyi aile fotoğraflarında anlıyorum. Ne faydası var yalnızlığın. Sen daha haklısın. Ne anlatabilir haklı olmayışım. Ne yazık ki sende kalmışım.Ben kendi kıymetimi bilebildim mi ki, seni yargılayayım. Fotoğrafın annenle tanıştırdı beni. Hikayenin bize kalmayan kısımlarının oldun. Sessizlik kadar ağırsın. Duymak istediklerin kadar sağırsın.