Artık Sadece Sessizliğimin Nasibisin

Gecenin köşeleri var. Sakıncalı yalnızlıklarıyla baş başa kalıyor olabilir mi güzel kızlar? Tatlı bir esinti sarıveriyor şehri, herkesin adımlarına hoş geldiniz diyor. Kafeler yakalanıyor 29 Ağustos 2007’nin İzmir’den geçişine. Hikaye kelimelerini düşürüyor her kalbe. Sessizliğimin nasibisin. İçimin sana vermek istediği düşlerde, sen de tercihinin esirisin. Bir sandalye beni karşıladı adı saklı yaşam pınarlarında. Söz sızıyor damarlarıma. Sen hiç aşk geçirmiyorsun. Anımsamalarım temiz kalmalı. Yalnızlığımı kirletmeli miyim? Başkalaşabilir miyim? Bir başkası olup da kendimi kaybedebilir miyim? Neden hala yaşamak istediklerimi savunuyorum ki? Beni içine alan suskunluk da sıra dışı. Sensiz geçen günlere aldırıyorum. Birbirimizin yakınına artık birer yabancı gibi sokulacağız. Yaşam telaşımızda kayboluşumuzdan hiçbirimiz sağ çıkmayacağız. Belki her birimiz bir aşk tadında yalnızız. Bir teselli ister gelecek tarafından karşılanışımız. Sarılan suskunluğu anlar kollarında. Yakının keyfi başkadır. Duyulmasa da şiirin her mısrası, duyulmak isteyişine, ve kaybolmuş bir aşkadır.