Nerdesin Be Kadın

Susmak yok etti geceleri. Koltuğa savrulmuş bir palto gibi yığılıp kaldım yorgunluğumda. Susmak yok etti sessizliği. Seni duydum yokluğunda. Suskunluk kadar yakın mıydın? Yoksa kendimi mi kandırıyordum? Gelecek miydin? Şarap kadehimde kokladım saçlarını. Kapımı çalacak mıydın? Şarap kadehimde aradım yüzünü. Kendi omzuma yasladım başımı. Kendimi seninleymişimcesine aldattım. Peynirin tadıyla seni konuştuk. Şişeden kadehe boşalan şarabın sesinde yalnızlığımı yaşadım. Ne güzeldi o omuzların. Çıplaklık bu kadar mı yakışırdı bir kadına. Ne güzeldi sakladıkların. Keşke düş olmasaydı üzerimdekileri çıkarışın. Keşke düş olmasaydı karanlığı benimle paylaşışın. Susmak seninle doldurdu içimi. Kadehe beşik oldu avcum. Yatırdım sensizliği kollarıma. Yakıştı mı bu duvarlar tutsaklığıma? Ne olur geç kalma. Yıkıldım yeniden ayağa kalkmak istercesine. Çabam sarsıldı. Vahşileştim. Kasıldım. Parmaklarım pençeleşti. Avuçlarımı sıktım. Yumruk yaptım gücümü. Yalnızlığa dayandım. Sonsuzluğa seni sordum. Kollarımı çalkaladı boşluk. Kayıp da beni unutmuş. Bu ne nankör umutmuş. Bu ne kalleş sancıymış. Bu ne ölümle başı belada bir yaşammış. Kötü bir adamın kahkahası gibi kuytum. Derinleşiyor çırpınışlarım. Duvarlarım nefes alıyor. Bir pencere beni çekiştiriyor. Sokak debeleniyor gitmemek için. Diz çöküş çiçeği açıyor ayağa kalkışında. Bir haykırış karmaşası gözlerim. Sonu kıran bir başlangıç. Utanışına batan bir köşe. Dansı yumruklayan bir neşe. Kader hıçkırıkları. Delilik çanları. Duyuyor musun kabusu? İşte bu yalnızlık namusu. Duyuyor musun sonsuzu? İşte bu aşkın tutkusu? Hani adın. Nerdesin be kadın!