Yalnızlığım Karşıyaka'da Yine

İmgelemede alışmak bakışı yok ediyor. Merdivenlerden inişinde bir bayanın saçlarının havalanışını, çizmelerinin çıkardığı sesleri, yanı başından geçen kokusunu fark etmelisin. Alışmak insanı kör ediyor. Beklemek bizi bir araya getiriyor. Kalabalık saf tutmaya başladı. Kimi kaybettik kimse bilmiyor. Metro istasyonunda trenin gelişinin kurbanlarıyız. Üretim bandına geç kalmama telaşındayız. Herkesin cama yansıyışı ne kadar sessiz. Sen de, ben de aynalardan çıkıyoruz. Sen hep güzel yansıyacaksın aynalara. Beni unutsan da, sana güzel olduğunu hatırlatacak bir kişi olacak. Yastığın ne de olsa bir arkadaş bulacak. Tercihlerimiz bir düzen kuracak. Martının kanat çırpışları keyif veriyor işte. Daha fazla düşünmenin bir anlamı var mı? Buluşmalar bizi yaşlandıracak. Durduğumuz anda yakalanacağız karşılaşmalara, yine içimizle baş başa. Seni başkalaştıramadım. Seni bir başkası oluşunda yanımda olduğun hissinden uğurlayamadım. Artık bir yerlerden tanıdık geliyor sana yüzüm. Hala kendimi alıştıramadım. Üzüntülerine yakın olmak isterdim. Keşke sevinçlerinde yerim olsaydı. Dışında kalmasaydım birlikteliğimizin. Bir şarkının içinde kaybolmuşum. Gözlerimi kapamışım. Ordaymışsın gibi duruyorsun. Gitmemişsin gibi içim. Yolcu yolu hep yakın sanar. Uzak yakınla kandırır keşfi. Yolum uzun gündüz ve gecelerde. Yalnızlığım Karşıyaka’da yine. Bir sonraki gündüz, bir sonraki gece de hikaye.

31-01-2008