Yine Karşıyaka

Trende gazetesini okuyan adamın cama yansıyışında, omzunun üzerinden hikayelere yaklaştım. Yazılarla fotoğraflar gözüme ilişti. Fulya’nın Ayşegül’ün fotoğraflarına mı bakıyorsun sorusu geldi aklıma. Bugün yedi elli beş vapurundayım, erkenciyim sizin anlayacağınız. Hayatımda değişen ne var geçen zaman içinde? Hazırlanması gereken kredi dosyaları, yetiştiremediğim işler ve kaybettiğim zamandan başka ne var? Sadece sevilmek neden yeterli olmuyor? Hayat ısrarla öğretecek mi almakta inat ettiğim dersimi? Değer verdiğim bir dostu kaybetme korkum var. Öyle zor ki onun üzüldüğünü hissetmek. Öyle zor ki içimle savaşmak. Öyle zor ki yenik düştüğüm kaçınılmaz anlaşılmalar, anlatamayışlar. Öyle yalnız ki geleceğim. Hiç doldurulamayacakmış gibi gecelerim. Her şeye rağmen diyebilmek kolay olsa. Arzuladığım Ayşegül’ü de kaybettim yaşananlarda. Artık bir özlem tortusuyla baş başa gömülmüşüm anımsamalara, yitirilmiş bir yarınla. Yine Karşıyaka.

06-02-2008