...Aralar...İnsanı İnsan Oluşunda Yaralar

Işığın büyülediği bir sonsuzluğun peşinde yorulmak istedi kovalamacam...diye başlarken satırlarım telefonum çaldı. Sonra konuşalım tamam mı diye kapatışında içim kaldığımız yerden beni devraldı. Ne yakınız ne de uzak ifadesine katılıyor muydum? Yüzüme maske yaptım ellerimi. Odamdaki şarkıyı izledim. Sessiz ve düz bir zemine yalınayak dokundum adımlarımda. Duvarlarımın yükselişi kenara çekiliyordu geçmem için. Ona yetişiyordum hüznünde. Yanında duruyordum kendimde. Bakışlarındaydı cevapları. Sorular soruyordu onun içi de. O da bir cevap bekliyor olmaktan canı yanmış elimi tutmak istiyordu. Ne hissettiğimizle baş başayız. Kelimeler sadece kağıda dökülü değil. Anlatabildikleri saçılmış, toparlanışlarında karmaşa toparlayanınmış. Dağıldığından önceki hali değilmiş artık. Haydi bugün papatyalar bulalım birlikte. Sana portakal suyu sıksın ellerim. Bir film izleyelim birlikte. Sesindeki yolcu benim. Değerli senin keşfin...satırlarında tekrar telefon çaldı. Arayan...