Seni Bir Tablo Gibi Yaşayan Adamın Gözlerinde

Hikaye anlatıcısını uğurladı. Hikaye bir kısmı bile değildi. Hikaye karşı konulamaz bir davetti. Birazcık da olsa sessizce katılmana olan hasretti. Hikayeler renkler gibiydi. Senin rengine karıştığımdan beri farklı rengim. Mavi katmıştı gökyüzü gözlerime, deniz bak benimkisi biraz daha farklı diye dalmıştı sözlerime. Hikaye içimdeydi. Isırılmış bir kırmızı elmadan arta kalan şekilden şekile girerken tadındaydım yalnızlığımın. Şarkılarla geçiyordu zaman. Telefonlar çalıyor olmalıydı bir yerlerde. Artık yaşayacaklarına randevu veriyorsun. Sürprizler için dolu mu günlerin? Sen de geçmiş mahkumlarından mısın? Fiyatına karşı sorumlu da aklın, ne durumda düşlerin? Kapıdan çıkışına aşık olmuş seni saklayan. Kimmiş merak etmedim çıplaklığını yasaklayan? Belki de sendin farkında olmayan. Seni bir tablo gibi yaşayan adamın gözlerinde mi omuzlarındaki sessizlik? Nefes alıp verişlerinin hızlanışında mı caddeler? Sadece iki kişinin duyduğu kadar mı gece? Kolundaki saatin kadranında geçmişin kalp atışları. Sana yaşadığını duyurmaya çalışan anlarla baş başa sen de karışıyorsun beraber olduğumuz zamana. Bizden öncesi de hikayeydi. Bizden sonrası da korku ve umut dolu insanlarda.