Neden Bana Hakim Yalnızlığım?

Cuma gününü boş bir kağıt gibi aldım önüme. Yazdım sana baş rolünü verdiğim bir uyanışı. Senin için yazdım aynaları. Eski masallara götürdüm güzelliğini. Aynanın seni sevdiği için yalan söylediğini senden sakladım. Senin için saklanmış anları çıkardım kelimelerimden. İçindeydin düşlerimin. Saatin on iki oluşu gibiydin. Ardına sığabildim sadece. Bakakaldım öylece. Seni bulabilme ihtimalini de kaybettim. Yine martı kattım pencereme. Mutluluğun tarifinde onlara da ihtiyacım vardı. Karşıyaka vapurunda pencere kenarı ikimizi bir arada göremeyecekti hiç. Bunun farkında olmak seni sevmek. Değer verilmekle yetinmek insanı bazen üzse de, seni kazanmak demek. Suskunluğumun gökyüzüyle, şehir arasında birbirlerine omuz veren tepelerde bulutlar. Hep yağacak gibi değil miyiz? Çıplaklığı seven bir adam oluşundan neden hep utandırıldın? Neden bana hakim yalnızlığım? Ben kadınlara gözlerinde duyduğum sessizlik kadar yakınım. Neden uzaklaştım söylediklerimde? Omuzlarının giysinden kurtuluşunda pay sahibi olsa ellerim. Yaşamak kadar heyecan verici anı büyüleyişin. İnsana ölümsüzlük hissi veren bir arınma, gizli göz göze gelişler. Gizinde yerim yoktu zaten. Belirişine aldanmayı özledim. İskeleye düşünceler vapurdan önce yanaştı. Pencerelerle vedalaştı yolcular.

07-03-2008