Sakıncalı Yalnızlıklarda

Yazılmış onca şey arasında okuduğu birkaç satırın kafasını karıştırmış olduğu bir kadının sırtıyla buluşuyordu çıplaklığı. Beline inen hayal ediş yazarın mıydı? Güzel olduğu gerçekliğiyle ilgilenmiyordu odanın içinde ilerleyişi. Sıradan bir günün içinde sıradışı olduğunu kelimeler de saklıyordu. Kendi de unutmuş olabilirdi kadınlığını. Diğerleri kadar ahlaklıydı, diğerleri kadar sessiz. Aslında ne kalbi ne de gözleri susuyordu. Günün içinde oyalanıyordu. Saçlarına bir el karışmayalı ne kadar olmuştu? Beğenildiği hissine en son ne zaman uzanmıştı boylu boyunca? Bedenini dolaşan hayran bakışları en son ne zaman izlemişti kendi halinde? Aynalarda suskunluğunu kendine yakıştırıyordu. Yatağından yalnız doğrulmayı hak etmeyen çıplak ayaklarının yere basışında kendini seviyordu. Omuzlarında başlayan bir yalnızlık hissiyle baş başaydı. Karnına dokunan bir boşlukla boğuştu. Nefes alışları sokuldu gözlerini kapayışına. Sırrına arkadaş aradı. Kasıklarına yerleşti zamanın geçişi. Çevresindeki her şey yeterince gerçekti. Gerçek olmayan bir düş aradı yastığına başını koyuşunda. Sevişmeyeli uzun zaman olmuştu. Sakıncalı bir gülümseme hoşuna gitti. Hesap vermek istemiyordu gecelerini kışkırtan bir yalnızlık yüzünden. Bacakları güzel bir yaz günü gibiydi. Odasını yaşamak istediklerine dönüştüren bir kararlılıkla söz verdi kendi kendine. Sadece güvenebileceğini hissetmeye ihtiyacı olduğunu düşündü. Sokakları buluşturan apartmanların arasında geçen bir ömürde değerliydi. Yaşamın kendisini baştan çıkartmasına izin vermek istiyordu. Güzel kokuyordu ve güzel koktuğunu duymaya ihtiyacı vardı. Dudaklarını dolgunlaştıran suskunluğunun dayanılmazlığı değildi. Aklından geçenler hakkında ağzını açamazdı. Bakışlarında soyunabileceği arzuladığı bir sessizlik aradı. Elini tutabileceği bir suskunluğa sokuldu tutkuları.