Tembel Kaşifin Başını Okşayan Yalnızlık

Zihnimizden bir miras kalacak mı? Hafta sonu tembel bir kaşiftim. Yattığım yerden önce sık orman dokusunun arasından sızan ışık gibi sokuldum karanlığı cömert Gabon karmaşasına. Sonra su kaynaklarını arayan patikalarla vardım su aygırlarının gizlendiği nehir yataklarına. Orta Afrika’dan Arjantin’e Iguazu Şelaleleri’ne uzanıyordum dinlemekte olduğum Gustavo Santaolalla ezgilerinde. Suyun içine dalan uçmayı yeni öğrenen kırlangıçlar gözlerimi kapayışım kadar yakındı. Sahiplenmenin mülkiyet olmadığını öğreniyordu ruhum. Tarihimden yeni bir geleceğe çözülüyordu duygularım. Korkularıyla barışacak kadar çok zaman geçirmişti atalarım. Sierra Leone’de el ve ayakları kesilmiş insanların yaşamış oldukları dehşetin izlerinde çözümsüzlüğün o topraklara ait olmadığını hisettim. Oyunun kurbanı olduğumuzu sanmamız gerekiyordu. Sahnenin hazırlanmış olduğunu fark edemeyeceğimiz kadar gerçekçiydi terörün sunuluşu. Şık maskeliydi tüm izleyiciler. Uykuya dalışlarım tasalanacak farklı konular bulmuştu. Üzerine gece çökmüş bir dünya gibiydim. Hikayenin bütünü kadar özgür hissediyordum. Yalnızlığımı örten kadınlardan bir an olsun uzaklaşmış, kendimle buluşmuştum. İnsanın zihni hiç durmuyor, bazen kalabalık ve ışıltılı bir cadde, bazen de ıssız ve kuytu bir ağaç altı. Sevmek yaşamın akışında yolunu aramak. Yolunu arayan bir fil, yolunu arayan bir su aygırı, yolunu arayan bir insan karşılaştılar. Ölüme yaşam tohumlarını bıraktılar. Unutmamalıyız bu yolculuk hepimizin hakkı. Saygıyla uğurlanmalı herkes ilişkilere. Yakalanmışız kendi ördüğümüz üretim ağına ve yarattığımız çelişkilere. Kendimi farklı olanla beslemenin mutluluğunu tattım. Yaşadığım dünyaya ve ayrılıklarını içimde hissettiğim, özgür bıraktıklarıma kendimi daha yakın hissettim. Bakışımın dönüştüğünü anladım. Sanki daha gerçektim.