Kal Sevgiyle

13 Nisan hatırlayacağın bir tarih. Telefonun kapanışında, kulağında sürekli çınlayan o seste durup kalışından sıyrılışında, sana değer veren bir kızın fedakarlığının gerçek sevgi olduğunu hissettiren bir suskunluk evresinin içindeydin. İçine armağan bir eksikliği hiç dolduramayacaktın. Aradığını ararken kaybedecek bir adamsın. İhtiyacın olan bir uzaklaşmaya bile cesaretin yokken, nasıl aşabilirsin sınırlarını? Kendini Fransa’da hayal etmiştin. Bir nedenin yoktu. Yine de kalmaya mahkumdun. Sesinde kalbinin dile getiremedikleri gizli bir kızı hiç hakkıyla duyamamıştın ki. Hak etmediğin kadar iyi bir kız seni sana uğurlamıştı. Yolculuğunda zihnin onun penceresinin önünde olacak. Ufkuna açılan bir pencerede kahvaltı edişinde onu anımsayacaksın sevgiyle. Martı dönebileceğini ne kadar bilebilir ki? Seslendirilmemiş bir teşekkür birbirlerine sarılan yıllar. Bu durumun adı ayrılık olamaz. Bu bir kavuşma molası. İki bisikleti olan bir hikayede durup dinlenmeye karar verdik. Ne hissettiğimi bilemeyişimle baş başa kaldım. Piyanonun sesine teslim oldum. The Minstrel Boy ezgisinde nelerden vazgeçtik diye düşündüm. Bu vazgeçiş gerekliydi. Farkındaydık ikimiz de. Yine de katlanılması güç olacak bir karara imza atmıştık. Aynı şehri dolaşacak olan iki yüreğin mesafesini suskun geceler daraltacak. Penceremizdeki uzak bir yıldız bize aynı göğün çocukları olduğumuzu anlatacak. Bir yıldız koydum gözlerine, beni arada hatırla diye. Senin yıldızın da içimde. Kal sevgiyle. Sadece gözlerimi doldurmuyorsun.