Ne Çok Yanlışı İhmal Etmişti

Yılların geçişinden ödünç almıştı yüzündeki çizgileri. Martıların geçişinden anladı hikayesinin bir sonu olduğunu. Bir çiçek anlatabilirdi ancak baharı. En iyi bir kızın gözlerinden duyabilirdi yalnızlığını. Piyanonun tuşlarına dokunan parmakların gezintisinde gözlerini kapayışına rastladı. Yaşadığı hissiyle her an gözlerini açabilirdi. Yüreğindeydi zaman. İçindeydi nefes alışına miras kalan. Hiç şüphe duymadı, sevişmek olsa da en güzel ve en sevdiği yalan. İnsan yanlışlarına da haksızlık edebilmeliydi. Hep doğrularıyla iyi geçinmemeliydi. Yılların geçişinde ne çok yanlışı ihmal etmişti. Doğruları ağırlaştı. Gün geldi yaşadığı hissi sağırlaştı. Rüzgarı duymak istedi.