Hayatın Kendini Sevme Dersleri

İskelenin yıpranmış ahşap kenarlarına takıldı gözüm. Vapurun yanaşırken çarpışlarında zamanın resmettiği bir desen vardı insanı içine alan. Bu seyirde izleyenler kendileri getiriyorlardı resimlerini. Başımı kaldırdım, mavi bir tuvalde bulutların hayatı sevdiren halleriyle vakit geçirdim hareket edişimizi beklerken. İskeleden açılışımızda, kıyıyla aramızdaki boşluğu martılarla paylaştık. Yol alışımızda kıyıyla aramızda güneşten bir bağ vardı. Kendimi sevmeyi öğrendiğimi hissettim. Güneşin elimdeki kağıda vuruşuyla oynadım. Yine hafta sonu gelip çatmıştı. Gözlerimi kapadım, bir an için suyun sesi beni hayallerime götürsün diye. Kumun sıcaklığının denizle buluşmasında geçirdiğim güzel günlerin verdiği bir umutla yaşlanmaktaydım. Düşler kadınsız kalamaz. Elinin sıcaklığını armağan eden avcunun, omzumda bana yalnız olmadığım hissini verdiğini hayal ettim. Her sıcaklığın yeri başkaydı. Güneşim kadar severim kadınımı. Yaşamak kadar güzeldir güzel olanla yetinmek. Daha fazlasında mutsuz olduğum olmuyor muydu, oluyordu. Seni daha fazlasından korudum. Seni yaşayan andan kendimi bırakmadım. Kendimi sevdiğimi hissettim martılar Karşıyaka’ya hoş geldiniz derken.

04-04-2008