Yalnızlık İnsanı Kandırır Mı?

Odanın dağınıklığı içinde soluksuz bir kovalamaca söz konusuydu. Koltuğuna uzanmış izliyordu olup biteni. Bakışları yalnızlığının rehberliğinde gezinirken televizyon açık kalmış bir musluk gibi amaçsızca akıyordu. Unutulmuşluk derinleştikçe kendi halindeydi her köşe. Kendi halindeki boş bir yeşil soda şişesi masanın üzerinde sessizdi. Sıkılmak için dekore edilmiş bir boşlukta kendini aradı. Telefona ilişti gözleri. Bir suskunluk yakaladı beklentileri. Pencere mi kapıdan önce geliyordu, kapı mı pencereden önce? Dönüp de içine dolaşmıştı her şey. Duvarlarına yön veren bir gecede güzel bir kadının belirmesini dilercesine bıraktı sandalyeyi masanın kenarına. Detaylandıkça yalnızlığı, tutundu anımsamalarına. Yanına dizilmiş kalabalık yakınlığın bir parçası oluşunu anlamlandırmakta güçlük çekti. Geceyi toparlamaya çalıştı. Yine kelimelere izin verdi. Onları yalnızlığa saldı. Bir gün kimsenin anlayamayacağı hikayelerle döneceklerdi. Geçmiş andan önce miydi gerçekten? Geçmiş kimden önceydi? Zaman kimsesiz değildi ki. Ondan öncesi varsa, o önemli olmalıydı. Anı kaderine bırakamazsın diye yineledi durdu kendine. Yaşadığı anı şaşırtmak istiyordu. Yerinden kalktı. O kadar da uzun değildi yalnızlığı. Biraz da kilo almış olduğunu hissettirdi ağırlığı. Kendini görmek için aynaya kadar gitti. Yansıyanın içi de kalabalıktı. Hiç belirmeyeceğini hissetti. Hissetmek konusunda ne kadar da cömertti. Bu yalnızlığa mı özeldi? Düşüncelerinde bir gülümsemeyi saklamak ne zor diye düşündü. Yine de onu gülümsetmekten vazgeçmeyecekti. Sevebilmiş olmasının kıymetinde terk etti kendini. Yatağına uzandı ve onu gözlerini kapayışına aldı. Tüm karmaşa bir anda kapandı.