Yitirilişlerin Gün Yüzü

Taşın saklandığı yerden çıktığı Efes’te, tarihin merak uyandıran gizli kalmışlığından fırlatılıp da içime düşüşünde, halka halka olup da bakışlarımda yaşadığım zamana yayılışında bir nokta oluşum sessiz ve hayran. Bir gizemin içine düşmüş gibi hissedişimde sanki yanı başımda yok oluşları. Kendi sesini yalnızlıklarında duymuşların varlığını kanıtlayan bir iz sürüşte varılan kendi gerçeğiyle insan. Güneşle beraber dokunmak ne güzel. Sesin ve sessizliğin yitirilişinin çocukları farklı ülkelerden gelip, bu akla hayale sığmazlıkta buluşmuşlar. Göz göze gelişlerin ayrılıp, uzaklaşışlarında biz de gerisinde kalacağız hiçliğimizin. Varlığı hissettiren yokluğa katkımızla yalnız ve ayrı farkındayız. Bir gün beraber yaslanabilecek miyiz suskunluğun duvarlarına? Bir gün beraber gözlerimizi kapayıp da, taşın binlerce yıllık sırdaşlığına kendimizi bırakabilecek miyiz?