Ardın Kesildiğinde, Yapraklar Uçuşacak Günlüğünde

Yalnızlığı seslendiren, sayfaları uçuşan bir defter şahitti unutulanlara. Rüzgarla çevrilen hikayelerde, hızla karışan zamanın arasına sıkışmış kahramanların bölük pörçük yaşamları geçiyordu. Tüm hikayeler iyi niyetli ve yalancıydı. Akşam da yazarı hep kandırmamış mıydı? Kanmaya hazır olmak değil miydi onu ayakta tutan? Kanmaya hazır olmak değil miydi onu peşinden gitmeye cesaretlendiren? Omzu şahitti unutulanlara. Unutulanlar hikayesine sığınmıştı. Bir kadının sıcaklığı hiç yaşlanmıyordu. Omzunda şehirler, ruhu yıllanıyordu. Sayfaların telaşını sakinleştirdi. Gerçeğinde bir masal bulmuş gibi okumaya başladı. Verilmiş aralarda kelimeler sabırla, saçlarının aklanışını beklemişti. İstanbul’u da, İzmir’i de hakkıyla sevmiş bir adamın uçuşan martılarıydı geçmiş. Anımsamalar, yalnızlığına iniveren sokaklar kadar güzeldi. Avcundan küçük bir el sığındı gözlerine. Hala anlatacakları olması ne güzeldi. Birlikte hayatın içine yol aldılar. Ömür ardına bakabilmekti. Huzur ardında güzel bir yaşam görmekti.