Gözlerimi Uyandırdım

Vazgeçmeyeceklerini koruyor sessizliğin. Kimse vazgeçiremez seni yalnızlıktan. Seven sevdiğine yalnızlığı sunar. Bekliyor. Dönüyorum. Karanlığın ucundayız. Sabahın dördü bizi ıssızlığın içinde hoş karşıladı. Yol aldı geride kalan. Şehrin kalabalıklardan uzak güzelliğini hayranlıkla keşfettik. Erken saatlerin büyüsü sardı suskunluğumuzu. Ayrılışımızdan yavaşça uzaklaştım. İçime sindirdim sabaha akıveren geceyi. Göztepe’de Siesta Kafe’nin önüne park ettim. Gökyüzünü dönüştüren, arada gözlerimi açışımda sevimli, beyaz bir köpek gelip geçmekte olan araçlara havlayıp, saldırıyordu. Arada günün ağarmasına hazırlık yapan, gazeteleri düzenleyen gazete büfesi sahiplerinin yanına kaldırımda uzanıp, patilerini uzatıyor, benim gibi olup biteni izliyordu. Yorulmak bilmiyordu. Beliriverenle yılmadan oyun oynuyordu. Bir başka köpekse, yumak olmuştu umursamazlığıyla. Uyku belli ki oraya buraya saldırmaktan daha keyifliydi. Yalnızlıkla farklı başa çıkıyorlardı. Derken daha küçükçe, siyah bir köpek katıldı diğer ikisine. Hiçbirine anlam veremezcesine bakındı. Saatin altı olmak üzere oluşunda, ender uyanıklardandık. Boşluğu paylaşıyorduk. Mesafemiz birlikteliğimizi pekiştiriyordu. Bizi biz yapıyordu bir aradalığımız. Otomobilin sol aynasında cadde ve trafik ışıkları yansıyordu. Zamanın aynalardan geçişini seviyordum. Ayna sır saklamaz. İçime bıraktıkları, bende aynalardan gizleniyordu. Yalnızlık anlayışlıdır. Arkana yaslanıp da, gözlerini kapadın mı, hayat içine kavuşur. İçim amma da geveze. Herkesten önce uyanmış olmaktan büyük keyif aldım.