Avuçlarımdaki Düş

Seni ağlatmak beni üzüyor. Senin üzüldüğünü hissetmek seni ne kadar sevdiğim gerçeği. Telefonun kapanışının ardında bir sahne canlanıyor. Sana sarılmamın mümkün olmadığı bir yerde, uzağımdasın. Gözyaşların Ankara’da. İyiliğin için yalnız kalmamanı diliyorum. Çekmekte olduğumuz acılar bizi özgürleştiriyor mu? Tercihlerin doğruluğu söz konusu mu? Kalbim gecemdeki parlak bir yıldız olarak kalacağını biliyor. Ne yazık ki yıldızlarını koklayamıyor insan. Baktığım denize yansıyacaksın. Sen de gözlerimi kapayışımın sırrı olarak kalacaksın. Yanımda uyanmamak her ikimiz için de doğru bir karar mı? Artık ayaklarının ayaklarıma değmyeceğini bilmek kolay mı sanıyorsun? Senin için de zor farkındayım. Senin için de zor ışığını kapatmak ve karanlığına dalmak. Senin için de zor sessiz duvarlarını duymak. Gülümsediğini anımsamak beni iyileştirecektir. Gülümsediğini anımsayacağım. Yalnızlığım sevildiğimi hatırlatacak. Kollarım seni anımsayacak. İçim kırlarda rüzgarın dans ettirdiği papatyalar gibi seni toplayacak. Bir ölümlünün içinde yaşıyorsun. Bir ölümlünün sonsuzluğusun. Avuçlarımdaki düş, sıcak olduğunu hissedebilsem. Uzağımdasın. Sen de en güzel şarkıları çalan eski bir plak gibi beni mi dolaşıyorsun? Birbirimize izin mi vermeliyiz? Bizimkisi bir pişmanlık hikayesi mi olacak? Yaşlandığımda bir gün elimi tutacak mısın? Yanımda suskun ufkun rahatlatıcı çizgisini benimle izleyecek misin? Anlatacak daha çok şeyin birikmiş mi olacak? Eteğini çekiştirecek mi esinti? Yaşadıklarımın bir anlamı olmalı. Beni çağıran hayat neler fısıldıyor kulağıma? Düşlerime katkını inkar edebilir miyim?