İyi Ki Güzel Fotoğraflar Var

Geçmişten, unutulması kaçınılmaz anları bir nebze de olsa kurtaran, iyi ki güzel fotoğraflar var. Unutulmamak için elbette bir hatırlayan olmalı. Her zaman gören hatırlayan mıdır? Görünen hatırlanan mıdır? Fotoğrafların sakladıkları, hatıralarına sahip çıkanlar bir bir yok oldukça tarihi bir belge olurlar. Anı, onu yaşayan en son hatırlayanındır. Karşında geçmişine ait bir fotoğraf belirdiğinde sana kendinle seslenir. Fotoğraflar yaşadığın zamanın hafıza pencereleridir. Bir başka an, bir başka manzara. Bazen bir fotoğraf ne o adamdır, ne de o kadındır artık. Fotoğrafların da sırrı aralamaya gücü yetmez. Fotoğrafı çeken kim, fotoğraf çok nadir eleverir. Teslim olma anının ne öncesi, ne de sonrasına dair bir ipucu vardır. O anın küçük bir parçası, o zaman açısında sunulur. Sanırım fotoğrafın tekrar ne zaman kimlerce görüldüğü de önemlidir ? Fotoğraf görenin midir yoksa çekenin mi ? Aklından neler geçti bilebilir miyim ? Görenin duygularını hissedebilir miyim ? Deklanşör tetiktir. Ölen de doğan da fotoğraftır. Bir başka zamana dönüşendir. Geçmişin ödünç verdiği bir zamana. Elinde olmadan izleyicisini tetikler. Sürekli tetiği çekilen anlarda zaman ölür, sonsuzluk vücut bulur. Eklenen ölümler, biriken sırlar. Sen oradaysan, ve de istiyorsan, bir fotoğrafın karşısına geçip de, yeniden o fotoğrafı çekilebilirsin. Nihayetinde sen de içindesin.

(Fulya ile Yörük’te iken, Luk’ün çekmiş olduğu ikimizin fotoğrafına bakıp da, Ludovico Einaudi’nin I Giorni parçasını dinlerken)