Ne Kadar Da Güzelsin

Ne kadar da güzelsin
Senin adın yalnızlık olamaz
Bakışlarından geçip gidemem
Kalırım sende
Alır giderim kendimi
Geceye, dalgaların sesine
Karanlığım karışır bakabildiğimce
Denize, sensizliğe
Bilirim önemsemediğini
Yine de yapamam işte
Bilirim de anlatamam
İçim karışırken yakamoza

Savurup da canımı acıttığın
Sözlerin kum tanelerim
Kalırım sende
Kumsal kaçıp giderken
Ya benim adım
Yalnızlık mı olmalı
Sen omzuma yaslanmayalı
Deniz susmuyor işte
Seni getiriyor her gelişte
İçim bir yelken gibi doluyor
Açılmak istercesine
Sen uzaksın
Bende başlayan
İçime düşüp
Ötelere kaçan
Kalbimi kırdım
Seninle paylaşayım diye
Ama sen anlamazsın
Bir küçük kayık geçer
Kitapların arasından
Yalnız adamın masasından
Sen anlamazsın
Dirseklerini kumsala yaslamış
Biraz önce seninle dolaşan
Düşüncelerinde yumak olan
Kaybolanın hikayesini yaşamazsın
Bir şehrin caddeleri olduğunu
Sokak kedilerine seni sorduğunu
Anlar mısın?
Çevirdiği her yüzde
Sayfalar dolusu sen
Yalnızlık gelip geçerken parmaklarından
Bir sandalye çek demek ister
Çek küreklerini hayatın
Bana gel der
Ama sen anlamazsın
O hüznü sarınacak yatarken
İçinden hayat geçerken
Haklı olmak istemedi
Hele yalnız hiç
İki katlı Rum çiçekleri olacak
Düşlerinde açarken beyaz kireçli
Kiremitleri üzerinde kedi
Seni arayacak gözleri
Anlar mısın?
Yalnızlar kendi dilini konuşur
İstiridyene kapanıp beni incittin.