Yarın Ver Bana, Biraz Daha

İftar vaktiydi, TRT 1'de bir vapurun güvertesinden yayın yapılmaktaydı. Akşam tüm güzelliğiyle boğazda ağırlanırken ışığın sarıverdiği kıyılarda İstanbul bir başka güzeldi. Gerçeğini bağrına basmış masalsıydı. Gözlerim hayatın değerini anladı. Günün yorgunluğunda geleceğin belirsizliğini taşıyordum. İş başvurularında bulunmuştum. Benim de döndüğüm bir gecem var. Benim de içinde kendime hayat sakladığım sokaklarım var. Zihnimi açtığım uzaklarda yakaladığım bir şehirde içime vuran ne varsa kelimelerle, bir internet kafede. Kulağıma çalınan Nirvana'nın Unplugged albümünden ezgilerde nerelere uzandım bir bilseniz. Rüzgarı bırakmak istemezcesine, bir üniversite öğrencisi isyankarlığınca bıraktım kendimi ODTÜ'den içimde kalana. Çimlere yayılmış zaman savurganlarının güneşi sevmelerince özgür aradım tadını geçmişin. Yarına uyanacak gibi açacağım kapımı. Kelimelerden bir kale yaptım anlatmak istediklerime. Yıkılacağını bildiğim bir kumdan inşa ettim cümlelerimi. Denize yakınlığınca mutlu şehirleri hiç bırakmak istemedim. Bir arabanın içinde damarda duramayan kan gibi sıcak caddeleri müziğin çekiştirmelerine bıraktım. Akıp gidende ne söylediğimdeydim, ne de söylemekten aciz olduğumda. Suskun bir şaşkınlık olmak istedim hayatın bana vardığı her noktada. Sustuğumda yargısızdı dudaklarım. Sustuğumda sen dolduruyordun gönlümü. Bakışlarımı var eden güzel şehirlerde kendimden geçerken, sen akşamına almak istemez miydin bir gözlerini kaçırışı? Kapı çalındığında bir şehri boşaltmak istemez miydi gözlerin? İçeri girmez misin derse dakikalar, ne anlatmak isterdi yüreğin? Kulak ver dansa kaldırdığın ezgilere. Gönül ver seni uyandıran sabaha. İçinde yalnızlık varsa, haydi kalk gidelim bizde başlayana. Gözlerimizi kapadığımızda esintinin dilinde yaşadığımız anları çekelim denizden. Yaşlanırken göze gelelim. Zamanı harcarken geçmişi biriktirmeyelim. Yarın ver bana, biraz daha.