Dokuzu Beş Geçiyor

Sabah berberde traş oluyordum. Yüzüm köpük içindeyken saat dokuzu beş geçiyordu, Atamıza saygı duruşu için çalan sirenler eşliğinde ayağa kalktım. Düşünceler benimleydi. Sokakta hayat durmuştu. Acaba kaç kişi düşünme fırsatı bulmuştu bu değerli arada? Acaba kaç kişi farkında idi onun bize miras öğütlerinde kulak ardı ettiklerimizin? Kaybetmek üzere olanların tarihi şansıydı.Şans bize bir daha gülecek mi? Gelecek şansını zorlayanlara bir daha fırsat vermeyebilir. Reşat Nuri Güntekin'in romanından uyarlanan Yaprak Dökümü adlı dizide son bölümde geçen, yıkılıp da kat karşılığı yükleniciye verilmek istenen, yaşanılan konağın aileyle özdeşleştirildiği kısa bölüm beni oldukça etkiledi. Biz geçmişimizin sesinde hala duyumsamıyor muyuz binlerce yıllık servetimizi? Biz üzerinde uyandığımız medeniyetlerin zengin toprak kokusunda, sarhoş mu olduk neden hala ayılamıyoruz? Değerlerimiz, topraklarımız erozyona uğrarken neden hala bilimle ağaçlandıramıyoruz yarınlarımızı? Vatandaş kendinden çalınan hayatlara tutsak, yönetenler ruhlarında kaybettikleri kendilerine. Bir dakika bile yeter durup da düşünebilenlere. Ne çare kalbine memur olmuşlara. Sahip çıkamıyoruz ya bize yar olmuş güzele, ben ona yanıyorum. İstanbulumuzu, İzmirimizi kirlettik umursamazlığımızla, dokusunu yaraladık, kanattık. Muhtaç olduğumuz kudreti asil kanımızda kaybediyoruz. Mercedes otomobilinde bir milletvekilimiz daha köşelerden birini dönüyordur meclis yolunda. Belki yakalanmışsa 10 Kasım trafiğinde dokuzu beş geçeye, kamaşmış gözlerinde ülkenin kaç bucak olduğunu görebilmiştir bir an için.