On İki Oldu Varmak Üzere İken

Aman ölüm yok ya ucunda diyordu herkes. Yalan söylüyorlardı. Saat on ikiye gelmek üzereydi. Pazar sabahı benden geçti. Hiç dinlememeliydim belki de film müziklerini. Beni yapmam gerekenlerden uzaklaştırdı ezgiler. İçimin vadisine bahar geliyor yalnızlıkta. Kapısı kapalı odamın komşusu olduğu duvarların ardında temizlik sürüyordu. 40 YTL içindi yorgunluk. Y abenim yorgunluğumun bedeli ne kadardı? Ne kadar ucuzduk herşey ateş pahası iken. Yaşama şansı yoktu teslim olmaktan aciz olanlara. Sen kul köle olmasan nasıl sefa sürer başkaları. Yalnızlığın ve eşitsizliğin bölüşümü ekonomi. Senin payına düşenle bir teselli alabilmiş olmalısın ki, gerçeküstüne taşımışsın gerçeğini. Bir an düş kurma yanılsamasında köşene çeklmiş saçmalayabilme özgürlüğünü yaşıyorsun. Hedefler, sorgulamalar seni çizgiye çekiyor. Bir yere sapmayan çizgi gibi dosdoğrusun. Hizaya gelmişsin ne güzel. Tahmin edilebilir ve verimli acı çekiyorsun güneş gibi sarılmak isterken denizlere. Hesap vermez bir rüzgar gibi uzak olmak istiyorsun gözlerden. Yorgunluğunu alan mavide kanat sesi olmak, yarına hayat açan çiçek gibi dolmak ve sevda gibi yüreğine saklanmak arzun. Bir diz çöküş teslimiyet değil. Başını kaldırış neden soruna cevap bulamaz, sen içindeki aşkı aramadıkça. Bu oyalanmanın dilini konuşmak istemiyorsun biliyorum. Hep uslu olmalı mı sözlerin. Anlamasa da seni büyüklerin, sen isyanına ses ver martılarda. Bir not ol yarına, seni sürükleyen nereye varacağını bilmeyen bir şişede. Hesabı tutlmasın artık yalnızlığın. Yaşıyor olmak gözlerini okşasın. Ne yazık ki gerçeğin bir bedeli var. Her demir aldığın gerçek gemilerini limanda yakıyor. Sen düş toplamak zorundasın teselliden. On iki oldu. Artık susturacağım yüreğimi. Parmaklarım bilanço ve gelir tablosu girmemek için direnseler de, ben onlara acımasızım.