Gerçeğe Davet Eden Bakışlar

Sadece gülümsemişti. Üşümekte olduğunu itiraf edecek kadar da dürüsttü titreyişi. Hayat onun küçücük bedenine acımasız davranmıştı ama o sıcak gözlerinde küsmemişti. Utandırırcasına derindi bakışları, üstünü başını yırtmış saplanıyordu vicdanıma. Ona acımaktansa, kendime acıyordum onu yalnız bırakmışların bir askeri olarak. Bir sokak masalının saçlarını okşamak geldi içimden. Çocukluğunu kaybetmişti yollarda. Evi yalnızlıktı belki de. Bir yürek arıyor olabilirdi sözleri. Köşelerine çekilmişlerin rahatlıklarında bir ses olabilir miydi? Uyandırabilir miydi onları vurdumduymazlıklarından? Neden duygularımızda kaybolan adaleti aramayacak kadar yorgunduk hepimiz? İşimize gelmeyende işimize gidiyorduk. Bir tekrarın rahatında geçiyorduk sokakların evsiz barksız çaresizliğini. Bir de yokluğun sakladığı uzaklar vardı. Ne sesleri duyuluyordu, ne de soğuk geceleri. Adımlarım adımlarını dinleyemediğim öykülerden geçti. Sonra da düşündüm ben neler yazıyorum diye.


18/03/2007
İzmir