Yalnızlık Mekanın Çiçekleri

Sadece karşılaşmıştık. Mekan yalnızlığa sahne oluyordu. Bakışlarında yağmurun sesi hayal kurmak için yeterli olabilirdi. Güneşli de olabilirdi düşlerin. Oyun senindi. Onu davet edebilirdin, yürüyüp geçebilirdin de sessizliğinden. Hayat hem senin, hem de onundu. Güzeldi, gizemliydi de. Konuşmadığı sürece sen yazıyordun öyküyü. Belki hikaye edişinde sana katıldığında bocalayabilirdin. Ne de olsa suskunluğun güvenliydi. Varlığından çaldığın her andan hoşnuttun. Gözlerine saklıyordun güzel kadınları. Yüzü yoktu kalabalığın. Kalp atışların hızlı hızlı çarpışında bugün İzmirliydi. Sen sınırlarını kaybedebilmiş ender insanlardansın. Başını çevirdiğinde bakışı seni yakaladığında, dudakların sana ihanet ettiğinde, suskunluğun farklı bir dili konuştuğunu ele vermez. Güzel olan tek bir dilde yaşanır. Müzik gibi sokulur gecene hayranlık vericiliğinde büyülendiğin. Sen sessizliğinden çıkarırsın dünü. Kelimelerin çağırdığı karakterler içinde filizlenirken, yalnızlığın bölünür, çoğalır yarattığın her hayalde. Asansörde yakalanmış iki suskunluk gibi birbirlerinden kaçan bakışlar denizi bizim. Sessizliğimiz sırrımız kadar değerli. Geldiğimizde yabancıydık. Dilini konuştuğumuz hayatı bizim sandık. Sır vermeyecektik, sır olduk. Bir sonraki yarına çıkmıyormuş elimizi uzatışımız. Birlikte inebilirdik sevgiye. Adımı sorman gerekirdi yine de.

11/03/2007
İzmir