Bir Söz Bıraktım Yalnızlığıma

Gülümseyen insanları seviyorum. Masaları neşeli kılan yüzleri takip etmek, yazın sıcaklığını ağırlayan beyaz Bodrum evlerinin maviye yaslanmışlığında gelip geçeni izleyişi kadar keyifli. Hayat güzel bir kadın gibi bakışlarına sokulduğunda, var olduğunu hissediyorsan ve seni sende yaşatan yalnızlığının kıymetini bilebiliyorsan, bir adım daha varabilirsin yeşile omuz vermiş sırtlara. Ben susuyor olmaktan asla hayıflanmam. Burukluğum nice elveda gibi doluysa yaşanmışla, sana gözyaşlarında da, sevinçlerinde de katılabilirim. Seni deniz kenarındaki mutlu bir masa gibi dinleyebilirim. Anlatmak istediklerini de, yaşatmaktan çekindiklerini de konuk edebilirim. Ben kelimelerimden de vazgeçebilirim. Ben hem gökyüzünde hem de sırrın sularında maviyim. Derinleşen de, uzaklaşan da benim sessizliğim. Güzel olanı takdir edercesine yaşar gözlerim. Seni bırakmıyorsa sözlerim, yazmak benim kaderim. Ben seçmedim sana dokunmadan geçmeyi. Ben adım olmadan da yaşayabilirdim. Bir parça simit attım martılara. Kapışmak istercesine çığlık çığlığa sarıverdiler düşüncelerimi. Bir söz bıraktım yalnızlığıma, belki sen okumak istersin diye. Bir gonca gül kırmızısında beni sorarsan, adresim yarın. Beni bulamazsan hayat beni cümlelerime bırakmıştır. Gözlerim güzel bir kadını düşlerken kapanmıştır.

11/03/2007
İzmir