Söz Sana Adımı Söylemem

Sessizlik tutku tadında. Bugün kimler davetliydi düşüncelerine, paylaşamayacağın kadar sır mı seni sarıveren yalnızlık? Bir gözlerini kaçırış seni tutup da götürüyorsa içinden çıkılmaz uzaklara, asla ses vermez adımlarla yakınlaşan iç hesaplaşmalar. Bir sonrası da suskunluğuna katılır, seni bir bir geçen bakışların hiç yaşanmamışlığının esrarında. Her detay sana yüklendiğinde, saklayamayacağın kadar bölünmüşsen kelimelerinin acizliğine, ne kıymeti var anlatılana sürekli ödün vermenin. Seni konuşturmak isteyen hislerinin, dinlemekte olduğun her müzikçe kışkırtılmasında dokunuyorsan klavyenin tuşlarına, bir asrın kelebekleri gibi talihsiz ve tarihsiz uçuyorsun seni bekleyen sonrasına. Bugün seni adımlarına çıkarttım bir ten okyanusunda. Gözlerimi bir isyan gibi kapattım ardı benim olmayana. Ürperdim ama çıplak değildim. Koptum ama çığlık değildim. Ben duygularımı ne zaman kaybettim. Ben senin yarınlarının farkında olmadığımda, sen adını sır gibi sakladığında korkuların yetmez sonsuzluğa. Hatırlanması güç karışıklık yığılıyor her izleyenin içine doğduğu dönüşümlere, karmaşık olanın zerresi zihne damladığında gözyaşınca özetlenebiliyor bir anın sonu kovalaması. Yıllar güzel olana da acımasız. Kıyı şeridi alacakaranlık içinde dans ederken denizi takip edişinde, omzuma dokunduğunda çıkar gelirim rüzgarın beni sevişinden. Söz sana adımı söylemem. Biliyorsun ben zamana tekrar dönemem. Bana unutulmuşluğumda katılmazsan, yarınlarımı kaybediyorum inan. Sokaklar çalkalanıyor, insan seli nereye aktığını bilmeksizin her günaydın deyişe doluşuyor. Kelimeler birbirini tanıştırdığında cümleler de kalabalıklaşıyor. Gözlerinden geçerken bana acıma lütfen. Biz kalamayacağımızı bilerek geldik bu coşkuya. Martılar veda edişinden bir teselli gibi kanatlandığında, yalnızlığın bir ömür olduğunu anlamış olmanın bilgeliğinde gülümsersen, kumu hisseden ayaklarının üstünde yaşlanırken denize savurabilirsin hikayeni.

11/03/2007
İzmir