Kaçışlar Gidiş Dönüş Değildir

Hayatımdaki seslerden uzaklaşmaya, bir başka dile yolculuğa o kadar ihtiyacım var ki. Bir hayata bedel sessizlikte gözlerimi yabancısı olduğum bir tanışıklığa açmaya, başkalarının doğrularını kendi yanlışlarımın keşfinde sarsmaya o kadar ihtiyacım var ki. Yalnız kalışlarım mağrur olsa, içimdeki söz kıskansa beni sevdiklerimden. Bir uçak beni kaçırsa dünümden. Yarınıma insem bir başka şehirde. Anlaşılamamak mutlu etse beni. Uyansam günün her sabah yeniden doğuşu gibi. Kaybolmak isteyişimde hiç sormasam yolu. Kayıtsız bir varış olsa gülümsemeler. Hayattan derlense toparlansa sevgiler. Gidişini bildiğim gelişlerde rahat olsam, bir özlem duymasam adı olan kızlara. İltifatlarım cimri olsa. Sözlerim hep beni iyi bir dosta dönüştürmese. Sevdiğim bir kızın beni canı çekse. Üzülmesem gittiği yere kadar sürecekse. Herkesin dediği gibi gerçekten de kendimi üzmeye bayılıyor muyum? Neden kelimelerim beni anlatamıyor? Anlatamadıklarım sevdiklerimi kaybettiriyorsa, neden yazıyorum o zaman? Neden bir yaşam içimi susturmuyor? Artık yokluğun tercümanı olmamalıyım. Yalnızlığın dilinden kaçmalıyım. Başkalarını ayıklamalıyım düşüncelerimden. Yalnızlığımı dönüştürebilmeliyim. Benimkisi kalabalık bir yalnızlık, kendime en büyük haksızlık. Bende mutlu hissedemedi. Kelimelerim ona ne verdi?