Duygular Kelime Kaybediyor

Bir gün iki yalnızlığın uyanışını hikaye edeceğiz. Yaşadıklarımıza kelimeler seçeceğiz. Yarınla dün hep ayrıydı. Gelecek geçmişten sürekli kaçtı. Anımsamaların hep çocukları oldu. Yaşamı adlarına yetiştirdiler. Ölümü her unutulanda aştılar. Herkes gözlerini kapayışına sahip çıktı. Her adımın iyi kötü bir yuvası vardı. Umut doğduğunda küçücüktü. Gece gündüzü büyüttü. İki yastık, bir sessizlik, perdeleri çekilmiş bir uykusuzluğun kahramanı bugün bendim. Sıradan bir roldeydim. Suskunluktu repliğim. İçi daralıyordu, kalbimi almamak için. Yaşamak istediklerim anlamak istediklerine sığmıyordu. Duyulan kalabalıktı, söz ise tek başınaydı. Yazılan anlam kaybederken, neden kelimeleri kurtarmak için bir yazara yetiştiriyorduk? Duygular için geri sayıyordu zaman. Bir doktor aşkınız X oldu diyordu.