Tereddüt Kardeleni

Tercihlerimin terbiyecisi, benim mi emin olamadığım üzüntüler, bir ihtimal savurganlığı gelip geçişlerde gözlerimden şehre dağılanlar ardı kesilmeyen bir geçmişte, yarınımdan umutlu bir gecede, bana kalan derme çatma bir yalnızlıkta içimle yaşam buluyor, bana kelimeler sunuyorlar. Bir söz dudaklarının kırmızı sessizliğine sinmiş, içi anlatmak istediklerinden ayrılamıyor. Bir kalp sağa sola serseri çarpışında yolunu şaşırmış, sevilmeyi arıyor. Varış zengini, unutulmuş yalnızlar adımlarında biraz daha fakirleşiyor, yaşama tiryakinin son iç çekişini veriyorlar. Bu gece yıldızlar ne kadar edepli. Bakışlarım bir göz yarışında sona kalmaya aldırmayışından yine döndü eve. Kalabalığın yuttuğu düşüncelerden kendime her çıkışımda, son istasyonun Üçyol olduğu yanılgısında adresimi buluyorum. Anahtarım benim olanı her zaman açıyor. Duvarlar odalarıma kaçıyor. Adım hiç bu kadar benim olmamıştı. Bir garazı yok sırrın. Müzik gecemi beslerken, bir hayat arkadaşından yoksun parmaklarım. Bir el artık yazma, yaşayamadıklarında yaşanabileceklere mezar kazma demiyor. Çıplaklığımı da mazur göremiyorum. Sensizliği hiç affedemiyorum. Sen haklı olduğunu ispat ettin, bense haksızlığımı yaşıyorum. Biliyorum kendime haksızlık ediyorum. Ben de artık seni seviyorum diyemiyorum. Seni tereddütlerinde kaybediyorum. Suskunluk cevaplarım oluyor. Uzak aramızı açıyor. Göz kapaklarım yatağıma düşünceler saçarken, bir masalda kocayamıyacağımızın bilincinde sabahımı arıyorum ayaklarımın boşluğa değişinde.